Inmiddels ben ik alweer 2 jaar verder met Soulcafe en is mijn slogan nog steeds: Jezelf ontmoeten. Wat bedoel ik daar eigenlijk mee, hoe ga je jezelf dan ontmoeten en waarom zou je jezelf ontmoeten?
We krijgen allemaal te maken met zowel positieve als negatieve levensfacetten zoals gelukzaligheid vs tegenslag, stabiliteit vs onzekerheid, blij zijn met jezelf vs laag zelfvertrouwen. Daarnaast gaan we allemaal door levensfases die onze kijk op het leven en onszelf kunnen veranderen; denk aan een zwangerschap, een huwelijk, een nieuwe baan etc. Achter al deze levensonderdelen zit altijd een stuk kwetsbaarheid.
Mijn missie is om de kwetsbaarheid die hierachter schuil gaat naar buiten te brengen (jezelf hierin te ontmoeten) en mensen hierdoor met elkaar te verbinden. Ik geloof er namelijk in dat open zijn, openheid creëert en je hierdoor beter in staat bent om iets te leren wat goed is voor jou om een gelukkiger leven te leiden. Dit kan ik alleen doen doordat ik mijn eigen kwetsbaarheid als mijn kracht zie en geen moeite heb om dit met anderen te delen.
Vorige week vrijdag ben ik mezelf gaan ontmoeten. Ik had me aangemeld voor een sjamaanse ceremonie, een ritueel voor je baarmoeder. Compleet uit mijn comfortzone! Toen ik het youtube filmpje zag van wat het ongeveer in zou houden dacht ik: ‘No way dat ik hieraan mee ga doen.’ Veel te zweverig en wat een gekkigheid, oordeelde ik met mijn hoofd. Toch wilde ik ook nog het persoonlijke filmpje van Keren, die de ceremonie begeleidde, bekijken. Haar kwetsbaarheid in het filmpje maakte dat ik me toch ging aanmelden omdat ik veel dingen van mezelf herkende in haar, met name de zelfafwijzing. Ook voelde ik dat wat ik drie maanden geleden had gevoeld, wilde verdiepen.
Drie maanden geleden heb ik namelijk een miskraam bij 10 weken gehad. Dit was een intens pijnlijke maar ook mooie ervaring! Tijdens de zwangerschap voelde ik zo onwijs veel liefde voor de baby en mezelf. Het was alsof ik mezelf opnieuw aan het ontwikkelen was om meer zelfliefde en zelfacceptatie te krijgen.
Het was een miskraam met een lange nasleep. Omdat het niet natuurlijk op gang kwam moest ik hiervoor drie keer naar het ziekenhuis en had ik extreem veel bloedverlies. Twee maanden later toen alles achter de rug leek, kreeg ik bloedarmoede gepaard met veel lichamelijke en psychische klachten en in de tussentijd hoorde ik dat mijn schoonzusje en beste vriendin zwanger was waardoor het voelde alsof ik in een tweede rouwproces terecht kwam. Vreugde voor hen, verdriet opnieuw over mijn eigen situatie.
Mijn intentie voor de ceremonie was dan ook dat ik de pijn van deze afgelopen tijd wilde toelaten en dat ik mezelf kon openen voor wat ik ook tegen zou komen en mezelf hieraan over kon geven. Ik wilde daarnaast ook meer in verbinding staan met mijn vrouwelijke energie, die zich aan mij openbaarde tijdens de zwangerschap en die nog redelijk onderontwikkeld is. Daarmee bedoel ik mijn zachte kant, mijn gevoel, mijn hart. Het gevoel dat zo sterk aanwezig was tijdens de zwangerschap.
Bij aankomst zag ik precies wat ik had verwacht, gekkigheid. Een groot kleed met kristallen, veren, eten, een skelethoofd, wierook, een klankschaal, trommels, water en rozenblaadjes en héél véél kaarsen.
Foto van ‘Hartgedragen leven’
De avond begon met een ligmeditatie, daarna een kort voorstel rondje met het benoemen van mijn intentie, gevolgd door het opzeggen van een spreuk:
“De baarmoeder is geen plaats om angst en pijn op te slaan; de baarmoeder is om leven te scheppen en te baren, en een plaats van creatie.”
Tijdens het uitspreken van deze spreuk moest ik mijn hand op mijn baarmoeder leggen en vervolgens deed ik dit ritueel nogmaals in een cirkel van 8 vrouwen waarbij ik mijn andere hand op de baarmoeder moest leggen van mijn buurvrouw en ik haar hand op mijn baarmoeder voelde. En als je dit al gek vindt, zal het volgende je helemaal koekoek maken. Ik schreef een brief aan mijn baarmoeder en ging deze buiten bij een boom met alle andere brieven van de vrouwen verbranden en het water met de rozenblaadjes erover heen gieten. Een aantal vrouwen bedankten moeder aarde en legden hun handen op de boom.
Geloof ik nu dat spreuken, bomen “knuffelen”, brieven verbranden, kristallen me de weg wijzen werkt? Wat mijn hoofd (en misschien jij) hierover ook denkt of gelooft, het doet er niet toe. Wat ertoe doet, is wat ik voel. En wat ik die avond heb gevoeld is dat ik mijn hoofd, mijn oordelen voor even kon laten voor wat ze waren. Ik kon me overgeven aan het moment, aan mijn gevoel, de verbinding met mijn hart, mijn zachte kant. Het lukte om mezelf te accepteren met alles wat er was en ik durfde hierin ook bij mezelf te blijven door het ok te vinden als ik anders reageerde dan sommige vrouwen die helemaal op gingen in het ritueel.
Nu vier maanden na de miskraam kan ik mezelf de vraag stellen; wat was de les die ik van mijn miskraam heb moeten leren? En het antwoord hierop is (mezelf) lief hebben. Als ik mezelf lief heb, kan ik ook onvoorwaardelijke liefde aan anderen geven. Liefde overstijgt alles. Dat klinkt misschien heel cliché maar ik heb het gevoeld die avond. Het voelt alsof er een zaadje in mij geplant is die vanuit liefde mag groeien! En mijn hoofd heeft voor het eerst in mijn leven ruimte gemaakt voor mijn gevoel. Ik heb mezelf ontmoet en verbinding gemaakt met mijn hoofd en hart.
Dit is precies wat ik jou ook gun en waar ik jou in wil begeleiden omdat ik heb ervaren (en nog steeds ervaar, het leven heeft geen eindbestemming) hoeveel vrijheid en liefde dit geeft. Vanuit deze basis ben je in staat om jezelf veerkrachtiger te maken, een leven te leiden wat helemaal past bij jou om zo meer rust, energie en tijd voor jezelf te ervaren. Als je dit ervaart, kun je dit ook overdragen aan je naasten; kinderen, partner, familie, vrienden, collegas, kennissen en onbekenden. En hierdoor maak je niet alleen je eigen innerlijke wereld een stukje mooier maar ook de wereld om je heen.
